Sonra dedim ki kendime... ( Gezgin Yogini ): 03/19/14

36 saatlik bir tren yolculugunun ardından Vrindavan’dayım. Büyütülecek birsey yokmus aslına bakarsanız, uyudum, yedim, içtim, komşularımla sohbet ettim, gene yedim içtim, gene uyudum, uyandım, Mathura’daydım.

Mathura’dan bir riksha ayarladım, her ne kadar ben Hintçe, riksha şoförü de İngilizce bilmiyor olsa da okey deyip no deyip anlaştık, sonunda sağ salim Vrindavan’a vardım.

Vrindavan ve çevresi Krishna’nın doğum aldığı ve yaşadığı topraklar, ve bu yüzden Hindistan’ın en kutsal yerlerinden biri. “Krishna kim ki?” dediğinizi duyar gibiyim. Hint inanışına ve Vedalara ( Hint kutsal metinleri, bilgi kitapları )göre Krishna Tanrı’nın ta kendisi. Bundan 5000 yıl kadar önce bu topraklarda kendi suretiyle belirdiğine ve Mahabarat savaşlarında Arjuna’ya destek olduğuna inanılıyor. Savaş meydanında Arjuna’nın savaşmaktan vazgeçtiği bir anda onu savaşmaya ikna etmek için yaptığı konuşması Bhagavad Gita olarak tarihe geçmiştir. Bhagavad Gita Hindistan’ın en kutsal kitabı sayılır. ( Okumaya başladım kitabı ben de tabi ki, içeriğindeki felsefe gerçekten saygıya değer ve söylemler insan aklının daha ötesinde desem umarım biraz olsun ipucu vermiş olurum )

Bir de Radhe var ki o da Krishna’nın canının canı sevgilisi. Krishna; enerjinin kaynağı, Radhe de onun enerjisi olarak anılıyor. Krishna bir çoban cocuğu olarak dünyada belirdiği için elinde flutüyle dolaşıyor ( flutünün adı Vamsi) ve ineklerin kutsal sayılmasının sebebi de Krishna’nın ineklerini çok sevmesi. Resimlerinde Krishna, Radhe ile birlikte, elinde flutüyle görülüyor genelde, ve tabi yanı başında da inecikleri ve Krishna ile özdeşleştirilen erkek tavuskuşu görüntüsü ile birlikte…

Adanmış, dindar, aşık.. ne derseniz adına artık; buradaki insanlar sabah akşam Krishna’ya ibadet ediyor. Ufacık kasabada 10000 adet tapınak var, insanların evleri aynı zamanda birer tapınak. Herkesin evinin içinde Krishna-Radhe ditileri bulunuyor. Diti ; Tanrı’yı sembolize eden küçük heykeller benim gözümde ama Hindistan’da insanlar ditilerin insan eliyle yapılmadığına, guruların kalplerinden belirdiğine inanıyor. Ve burada ditilere ibadet ediliyor, böylece ibadetlerinin Tanrı’ya ulaştığına inanıyorlar.

Tapınaklarda ibadetler adete bir eğlence tadında oluyor, çalınan çalgılar, söylenen bajanlar ( dini şarkılar diyebiliriz kısaca ), danslar, rengarenk giydirilmiş ditiler… korkulacak bir tapınaktansa bir eğlence yerini andırıyor. Bize Tanrı’yı “korkulması gereken” olarak öğretmilerdi, burada ise Tanrı’yı “sonsuz bir aşkla sevilmesi gereken” olarak öğretiyorlar. İbadetler cennet cehennem korkusuyla değil Tanrı aşkıyla yapılıyor, insanlar eğlenerek, dans ederek, mutlu olarak ibadet ediyor.

Burasi bir tapinagin ici mesela, dans ederek ibadet, super kafa :)

Ben burada Krishna bilincini öğrenmeye çalıştığım bir ashramda kalıyorum, hayatta yeni bilgilerden hiç korkmadım, öğrenmek öğrenmek benim hedefim ta ki gerçeğe ulaşana , gerçek doğruyu bulana kadar…Ben bir adanmış değilim ama burada adanmışlarla birlikte parikrama ( hac) yapıyorum , onlarla birlikte ayinlere katılıyorum, onlarla birlikte oruc tutuyorum, onlarla birlikte yiyorum içiyorum ve yollarının ne olduğunu anlamaya çalışıyorum.

Krishna bilincinin en önemli gurularından olan Sri Bhaktivedanta Swami Prabhupada bu konu hakkında önemli eserler vermiş bir guru, 1960’lı yıllarda yanına aldığı 40 Rp ve İngilizce’ye çevirmiş olduğu Bhagavad Gita ile birlikte bu bilinci yaymak için Amerika’nın yolunu tutuyor. New York’a vardığında oradaki ünlü bir parka oturup Hare Krishna mantrasını söylemeye başlıyor ve yanına hippiler doluşuyor, hippiler de onunla birlikte mantrayı söylemeye başlıyorlar. Böyle Krishna bilinci ilk olarak hippiler sayesinde yayı lmaya başlıyor. Beatles grubu Krishna aşıklarından, George Harrison`un chanting yaparken gorulen fotografini paylasiyorum sizlerle:

Hatta John Lennon’un bu konu hakkında yazdığı bir kitabı bile var.

Hare Krishna mantrasını Erkin Koray sayesinde bizler de çocukluğumuzdan beri biliyoruz aslında:

Hare Krishna Hare Krishna,

Krishna Krishna Hare Hare

Hare Rama Hare Rama

Rama Rama Hare Hare

Vrindavan tüm bu spiritüel havasına rağmen ayıbımı mahsur görün ama bok ve çöp içinde bir kasaba, neden bu denli vurdumduymaz olduklarını anlamış değilim doğrusu. Şehirde maymunlar, domuzlar ve tabi ki inekler insanlarla birlikte ortak bir yaşam sürüyor, her yerdeler, copculuk gorevi domuzlarda ve maymunlarda, butun gun hork hork big big diye diye cop karistiriyorlar Burada yürürken dalgınlığa izin yok, her an karşınıza bir inek ya da domuz çıkabilir, bir bisiklet ya da motorsiklet üzerinize doğru sürebilir, bir maymun elinizden yiyeceğinizi ya da gözünüzden gözlüğünüzü çalabilir, kendinizi birden koca bir inek bokunun içinde bulabilirsiniz, Vrindavan’ın şımarık veletleri kancalarla sizi çekiştirebilir, sağdan soldan birileri üzerinize boya atabilir… olabilir de olabilir :)

Her ne kadar sokaktan yemeyin deseler de ben dayanamiyorum yiyorum bazen, yedikten sonra yerde dolasan minik farecigi gorup selam cakiyorum ama :)

Vrindavan`in sokaklari rengarenk saticilarla dolu, oyuncak ya da sus esyasi zannedeceginiz bu seylerin hepsi birer dini imge..

Bu gordugunu alete isim verecek olursak "seker kamisi sikma makinasi' gibi bisey diyebiliriz, hayatiniz ictigininz icebilecegiz en lezzetli icecek olduguna iddiaya girerim..

Selaam:)

Tapinaklardan biri, bagis kutusu hic eksik olmaz :)

Vrindavan’a gelmek için özellikle Holy Festival’i denk getirmeye çalıştım bu çılgınlığı yerinde görmeli diye düşünerek, haksız da değilmişim. Gerçekten tam bir delilik J Holy Krishna’nın Gopilerle ( Krishna’ya tamamen gönülden adanmış birbirinden güzel çoban kızları, Krishna’nın sevgilileri ) oynadığı boya savaşının hala günümüzde de kutlanması. İnsanlar yolda yürürken ve tapınaklarla üzerinize rengarenk boyaları atıyorlar, yollar, insanlar, hayvanlar, resimler, ditiler.. herkes rengarenk, böyle renkli başka bir ülke daha yok bu alemde bence :)