Facebook link

https://www.facebook.com/gezginyogini

10 Kasım 2013 Pazar

Barcelona Barcelona , dedik sana geldik...

Kahvaltımızı ettik ve sabah 10’da Sagra da Familia’nın kapısının önüne dikildik, bu saatte bile sizi uzun mu uzun bir sıra karşılıyor. Sol taraftaki kısa ve hızla ilerleyen sıranın online bilet alanlar için olduğunu öğrenince sağdaki upuzun sırayı beklemektense oturup bir kahve içeriz ,bileti internetten alırız ve soldaki sıradan çok da beklemeden gireriz dedik, çok doğru bir karar vermişiz, yarım saat sonra sıra beklemeden içerideydik.

Sagra da Familia, Gaudi’nin son eseri , daha doğrusu bitmemiş eseri. 1882 yılında Gaudi bu kiliseyi yapmaya başlamış , fakat 1926 yılında hayata gözlerini yumunca eserini bitirememiş. Şuan hala yapımı devam etmekte. Kilisenin hala bitmemesinin en önemli sebebi Gaudi’nin karmaşık mimarisini anlamanın çok da kolay olmaması ve tabi ki 19.yy teknolojisiyle planlanan eserin günümüz teknolojisine uyarlanmasının zorluğu. 



Basilikanın iç kısmı da dış kısmı da ayrı bir mimari harikası. Gaudi’nin evrenden ilham alarak yapımını planladığı bu kilisede sütunlar ağaç dallarına benzerliği ile dikkat çekiyor, bal peteklerinin , bitki köklerinin, yaprakların, meyvelerin, gezegenlerin..  mimariye uyarlanmış şekillerini binayı incelediğinizde görebiliyorsunuz.  Kafanızı hangi yöne çevirirseniz o yönde mutlaka sizi şaşırtacak bir detay görüyorsunuz.

Park Güell’e mi gitsek yoksa sightseeing otobüs bileti mi alsak derken Park Güell’e yarın gitme kararını verdik sonunda ( ah keşke o gün gitseymişiz ). 

Önce acıkan karnımızı doyurmak için o meşhur yemekleri Paella’dan yedik. Üzerine deniz ürünleri atılmış bulgur pilavı desem daha rahat anlarsınız ne demek istediğimi.






Plaça de Catalunya’ya doğru yürüyüp meydandan  Sightseeing otobüsleri ile şehir turuna başlayalım o zaman. Tercih turuncu hat , taktık kulaklıklarımızı ve başlasın Barcelona turu..

























İlk durağımız Catedral de Barcelona. 13. Ve 15. yy’da yapımına başlanan katedralin ön yüzü 19. yy’da neo gotik görünüme kavuşmuş. Katedralin avlusunda, demir parmaklı odaların içindeki Azizlerin heykellerine mumlar yakıp dilekler dileyen insanlar sıralanıyor. Avlunun bahçesindeki havuzun etrafında gezinen kazlar bir çok turistin olduğu gibi benim de dikkatimi çekiyor tabi ki..


Katedral  gezisinin ardından tekrar sightseeing turuna devam ettik. Passeig Colom, World Trade 
Center,Jardins Miramar, Fundacio Miro, Anella Olimpica, The National Museum of Catalan Art sadece otobüsün içinden gördüğümüz yerler oldu. Sonraki durağımız Poble Espanyol.



Poble Espanyol İspanya’nın tüm bölgelerini temsil eden küçük bir İspanyol köyü modeli. 1929 yılınca Barcelona Uluslar arası Sergisi için tasarlanmış fakat sonra gördüğü yoğun ilgi nedeniyle kalıcı olmuş. Bizim gezdiğimiz hali bir sürü restaurantın , dükkanın olduğu güzel şirin bir köydü. Poble Espanyol sokaklarında gezerken kendinizi bir Madrid’de bir Endülüs’te bir Girona’da bir Barcelona’da buluyorsunuz, zaten sloganı da “Spain : Visit it. Taste it. Live it. In one day.”


Turumuza devam ederek otobüsün içinde Caixa Forum, Plaça Espana, Estacio de Sants’ı gördükten sonra arkadaşımın isteğini kıramayıp Camp Nou’da otobüsten indik. Futbolu ne kadar da sevmediğimi beni tanıyanlar iyi bilirler ama Barcelona’ya gelmişken bu büyük stadı görelim dedik. Stada sadece giriş 24 Euro deyince aklım gidiverdi yerinden, “bi bakıp çıkacaz abi” parası 24 euro. Sadece etrafını turlayıp, Messi fotoğraflarına bakıp, türlü futbol ürünleri satan mağazasını gezmekle yetindik biz de. Barcelona’da girişi ücretsiz olan bir yer görmedim zaten, bir çoğunun girişi “iyi para” diyebileceğimiz rakamlar.

Maç zamanları böyle bir coşkunun olduğu bir stadtan bahsediyoruz:



Camp Nou’dan sonra tekrar otobüse binip birkaç yeri daha otobüsle gördükten sonra Casa Batllo’da inip turumuza son verdik.


Casa Batllo zengin bir tekstilci aile tarafından Gaudi’ye yaptırılmış, o dönemde sanıyorum aileler arasında en güzel evi olanın bir ünü, bir saygınlığı varmış. Gaudi’nin deniz temasını işlediği bu yapı adeta masal diyarlarından gelmiş de modern caddelerin üzerinde biraz dinlenip gidecekmiş gibi duruyor.  İçeriye girmeyi aklımdan geçirdim tabi ki ama girişteki gereksiz pahalı ücreti görünce “dışarıdan daha güzel canım” diye kendimi avutmak iyi geldi.

Sonra düştük yine tabanvayla yollara, sora sora bakına bakına La Ramblas caddesini bulduk. La Ramblas Barcelona’nın en ünlü caddesi. Rengarenk, kalabalık, kıpır kıpır, keyifli mi keyifli bir cadde.  Tapas barlar, restaurantlar, çiçekçiler, hediyelik eşya dükkanları her bir yana dağılmış. 






Sokağın ortasında her an bir hareketlilik, dansçı grup gösterileri birden karşınızda beliriveriyor.











Benim en bayıldığım yerlerden biri limana doğru giderken sağda kalan Pazar;  dünyanın her yerinden tropical meyveleri, kuruyemişleri, baharatları bu pazarda bulabilirsiniz. Hatırladığım anda bile ağzımın şapır şapır sulanmaya başladı.






La Rambla boyunca bir sürü “heykel insan”a rastlıyorsunuz. Önlerindeki kaseye para atınca size teşekkür etmek için bir hareketlenme ya da ufacık , minicik bir gösteri yapıveriyorlar.









La Rambla’da bir şeyler içtikten sonra limana doğru yürüdük, deniz kenarı boyunca yürüdük de yürüdük.  Ünlü Barcelona eğlencesinin nerede olduğunu bulmaya çalışıyoruz. Gündüzden elimizde kalan fotoğraf makinesi ve çantalar ağırlık yapıyor biraz ama hostele gidip de bunları bırakmak daha da zor geldiği için ağırlıklarımızla yürümeyi tercih ediyoruz.  En sonunda şimdi gitsem bulabilir miyim bilemediğim bir yerde sıralanmış ardı ardına bir sürü bara denk geliyoruz. Biraz birinde biraz birinde eğleniyoruz, içtikçe içiyoruz. Eğleniyorum ama gözüm hep çantamla fotoğraf makinemle. O en son votkayı almamla dikkatim biraz dağılmış olsa gerek, kafamı iki dk sağa çeviriyorum ve tekrar sola çevirdiğimde fotoğraf makinem yerine yok… 

Arkadaşım dışarıda sigara içiyor, koşa koşa yanına gidiyorum bir umut belki o almıştır diye makineyi, hayır onda da yok. Kafamı iki yanından koca bir ceviz kıracağıyla sıkıyorlar sanki, öyle bir zonklama hissettim. Önüme gelene soruyorum makinemi, öyle ufacık pıttırık makinelerden de değil, zamanında kendimce güzel paralar bayıldığım Canon 450D’m gitti. 

Orada nöbette duran polislere sordum, umutsuz bir ifadeyle karakola gidip şikayette bulunmamı söylediler. Ama gözleri bana "unut o makineyi" diyordu. Bir de aksi gibi cep telefonumu da makinenin çantasının gözüne koymuştum, hırsız bir taşla iki kuş vururken ben bir anlık dalgınlıkla hem telefonumdan hem fotoğraf makinemden olmuştum.

Gecenin bir vakti Barcelona sokaklarında karakol arıyoruz, kime sorsak farklı bir yer tarif ediyor, dalga geçer gibi... Kendimi tutamayıp sokaklarda Türkçe küfürler eşliğinde ağlamaya başlıyorum. Maddi kaybımdan çok tüm tatil fotoğraflarımın bir anda yok olup gitmesine yanıyorum, en çok içimi bu acıtıyor. Senelerdir hayalini kurduğum tatilin, gezdiğim o güzel yerlerin fotoğrafları, Roma, Sevilla, Granada.. hepsi gitti.

Gecenin bir yarısına kadar aramalarımıza rağmen karakol falan bulamıyoruz, sabah kalkıp gideriz deyip bu berbat geceyi sabah karşı noktalayalım dedik. Gözlerim ağlamaktan şişmişti, uykuya ihtiyacım vardı. Bu halle gözüme uyku girmez derken, yatağa uzandığım gibi sızmışım. Ne zaman bu kadar çok ağlasam sızıp kalırım zaten…

13.09.2013 - Barcelona

Kıssadan hisse ertesi gün:

Ertesi gün bir karakol bulduk ve şikayette bulundum. Karakoldaki kadına hırsızlığın olduğu yerde kayıda alan bir kamera olup olmadığını sordum, olumsuz yanıt alınca bir anlık umudum da gidiverdi. “Peki bir şey soracağım. Makineme gerçekten kavuşma şansım var mı yoksa makinemi unutmam mı gerekiyor” diye bir soru ile gittim bu sefer ve hiç de duymak istemediğim “ you should forget it ( unutsan iyi olur )” yanıtını alınca beynimin arka fonunda bir anda başlayan “boynuuu bükükleeer” şarkısıyla uyumlu bir şekilde kafamı yana eğdim ve oradan uzaklaştım.

Hırsızın İspanyol olabileceği asla kabul edilmiyor tabi ki; Faslılar yapıyormuş hırsızlık işlerini, geçmiş olsunmuş… Alacağın olsun Barcelona , seni sevmedim babanı da sevmezdim...


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder